پناهت را پیدا کرده ام ...با هم به سویش برویم!

من همان کمی هستم که بسیار کردی 

همان ضعیفی که به یاریش آمدی 

همان آواره ام که پناهم دادی 

من همانی ام که در جمع 

مراقب نیست و در خلوت از تو شرم نمی کند 

صاحب گناهان بزرگ!همان بنداه ای که جسورانه 

بر مولایش شوریده  

و خدای جبار آسمان و زمین را نافرمانی کرده است. 

... 

(با وجود همه این لطفهای تو) 

(باور کن) 

گناهم از سر انکارت نبود، 

از سر بازی گرفتن دستوراتت نبود، 

نمی خواستم(گستاخانه) 

روبروی عذابت سینه سپر کنم، 

نمی خواستم تهدیدهایت را جدی نگیرم، 

(ماجرا اینها نبود) 

فقط خطایی بود که ناگهان پیدا شد: 

نفسم توجیه درست کرد، 

هوی و هوسم پیروز شد و شقاوتم 

به کمک هوسهایم آمد، 

با فکر اینکه تاکنون گناهانم را پوشانده ای 

خیال ودم را راحت کردم، 

بعد به گناه روی آوردم 

و به اختیار خودم با تو مخالفت کردم. 

(حالا بگو) 

از عذاب ت چه کسی مرا نجات خواهد داد؟ 

چه کسی فردا مرا از دست دشمنان(روحم)رها خواهد کرد؟ 

به ریسمان که بیاویزم، 

اگر تو ریسمانت را از من بگیری؟ 

وای از این رسوایی!! 

فرازی از دعای ابوحمزه ثمالی

---

این همه جا داره این شهرو من خیلی تنها هستم...جایی نیاز دارم برای تنهاییم جایی که اشکهایم مجال ریختن داشته باشند.خودم باشم...دلم...یک گوش برای آنکه آنچه را نشنیده ام برایم بشنود.در حق دلم هم بد کرده ام...خدای بزرگی دارم که توبه ام را می پذیرد،دلم را چه کنم؟حقش نبود جایی هم برای خود داشته باشد؟برای خلوت با خدایش؟

کهف الحصین را به وجود آوردیم تا به پناهگاهی محکم دعوتتان کنیم،با هم دل به اوبسپاریم تا همه گوش شود برایمان...

هدفمان این بود که مکانی خلوت داشته باشیم برای آنچه به اینجا تعلقی ندارد...

با من باش تا به آسمان سفر کنی...برنامه ای داشته باشی برای خودت دوست،نه برای آنچه دیگران می بینند!